UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA

Sław, języku, tajemnicę Ciała i najdroższej Krwi,

którą, jako łask krynicę, wylał w czasie ziemskich dni

Ten, co Matkę miał Dziewicę, Król narodów, godzien czci.

Tajemnica Ciała i Najdroższej Krwi Chrystusa, opiewana przez przytoczony wyżej we fragmencie hymn liturgiczny autorstwa św. Tomasza z Akwinu, stanowi centrum naszego przeżywania i celebrowania dzisiejszej uroczystości. Jest to tajemnica Najświętszego Sakramentu, Sakramentu podyktowanej miłością Obecności Emmanuela - Boga z nami.

Skierowane do nas kochani przed chwilą słowo Boże ukazuje tę tajemnicę jako misterium udzielania, przekazu życia pochodzącego od Boga. Nie tylko powołał On na początku, jako Stworzyciel, wszystko do istnienia. Następnie zechciał także, jako Wybawiciel, związać się przymierzem z wybranym przez siebie ludem, czyniąc się za niego odpowiedzialnym. Wreszcie, dla zwieńczenia swego zbawczego dzieła, zapragnął, jako miłosierny Ojciec, dać człowiekowi udział w swoim własnym życiu, tym życiem z nim się podzielić.

Owo samo udzielanie się Boga człowiekowi osiąga swoją pełnię i swój szczyt w przychodzącym do nas Jego Synu, Jezusie Chrystusie. Podczas sprawowanej wraz ze swymi uczniami ostatniej wieczerzy ustanowił On sakrament Eucharystii, by móc odtąd aż po kres czasów karmić złaknionych i poić spragnionych sobą samym, czyniąc z siebie duchowy Pokarm i Napój dla nich.

W Jezusowym dziele Odkupienia, w nawiązaniu do tradycji starotestamentalnej, szczególnej wymowy i znaczenia nabiera Jego Krew, której On sam przypisał zupełnie wyjątkową rolę. Zawarte w wieczerniku w przeddzień swej męki przymierze wieczne nazwał On „Nowym Przymierzem w Jego Krwi” (Łk 22,20). Dopełniło się ono jak wiemy kochani dnia następnego przez przelanie Krwi Zbawiciela w ofierze Krzyża.

U zarania dziejów dawnego ludu Bożego, podobnie jak u początku historii ludu nowego, znajdujemy kochani siostry i bracia akt zawarcia przymierza, przymierza któremu towarzyszy przelanie krwi. Zanim Chrystus przez ofiarę z własnej Krwi ustanowi Nowe i Wieczne Przymierze, a wraz z nim swój Kościół, przez przymierze zawarte na Górze Synaj rodzi się lud wybrany Izraela.

W pierwszym czytaniu, które ukazuje nam dziś zawarcie przymierza na Synaju, krwią pieczętującą to przymierze jest krew złożonych na ofiarę cielców. Mojżesz wlewa połowę tej krwi do czar, drugą natomiast połową kropi ołtarz zbudowany u stóp góry. Ołtarz ten symbolizuje Boga i jest znakiem Jego obecności. Z kolei dwanaście stel ustawionych przy ołtarzu to symbol całego narodu Izraela, składającego się z dwunastu pokoleń.

Do zawarcia przymierza absolutnie nieodzowna jest akceptacja jego warunków przekazanych przez Boga Mojżeszowi. Dlatego najpierw musi on przeczytać ludowi zapis tych warunków, określony jako Księga Przymierza. Dopiero po jednogłośnej deklaracji posłuszeństwa ze strony ludu, Mojżesz sięga po krew wlaną wcześniej do czar, by dopełniając aktu zawarcia przymierza pokropić nią lud ze słowami: „Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów” (Wj 24,8).

Zgodnie z nauką Starego Testamentu, krew jest siedliskiem i symbolem życia. A ponieważ Źródłem i Dawcą życia jest wyłącznie Bóg, dlatego człowiekowi „nie wolno [...] jeść mięsa z krwią życia” (Rdz 9,4), bo oznaczałoby to z jego strony jakby zawłaszczenie samego życia. Można natomiast ofiarować krew żertwy na ołtarzu, niejako oddając w ten sposób Bogu pochodzące od Niego życie. Patrząc z takiej perspektywy, pokropienie ludu przez Mojżesza tą samą krwią ofiar, która wcześniej posłużyła do skropienia ołtarza, oznacza zatem symboliczne dzielenie się przez Jahwe życiem ze swoim ludem. Oznacza zarazem Jego, także symboliczne, „pokrewieństwo” z narodem. Trudno wszakże nie zauważyć, iż jest to „pokrewieństwo” i dzielenie się życiem mało bezpośrednie, bo zapośredniczone przez krew zwierząt ofiarnych. Wszelkiego rodzaju zapośredniczenie zostanie jednak radykalnie usunięte w Nowym Przymierzu za sprawą jego doskonałego Pośrednika - wcielonego Syna Bożego.

Zauważmy kochani, iż, Jezus, podczas Ostatniej Wieczerzy wypowiada słowa po części bardzo podobne do słów Mojżesza spod góry Synaj. W obu wypadkach są to słowa deklaracji dotyczącej krwi. Jednak w Jezusowych słowach kryje się treść nieskończenie przewyższająca znaczenie słów Mojżesza. Ten ostatni obwieszczając ludowi: „Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami...”, w rzeczywistości wyraża jedynie następującą treść: „Oto krew zwierząt ofiarnych, które towarzyszą zawarciu przymierza”.

Tymczasem siostry i bracia Jezus, ustanawiając Eucharystię podczas ostatniej wieczerzy, wskazuje dobitnie na własną krew: „To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana”. Przymierze Nowe zawarte zostaje już nie przez przelanie krwi zwierząt ofiarnych, lecz Krwi Boga-Człowieka, Syna Bożego, który przyjął naszą ludzką naturę. Wziąwszy uprzednio chleb, łamie go i daje uczniom ze słowami: „Bierzcie, to jest Ciało moje”. Czyni w ten sposób swe Ciało i swoją Krew życiodajnym, ożywiającym pokarmem i napojem dla wszystkich złaknionych i spragnionych „życia w obfitości”. W rezultacie sprawia, że w żyłach wierzących w Niego zaczyna płynąć Jego własna krew, ilekroć ją spożywają.

W zakończeniu drugiego czytania, które dziś wśród nas rozbrzmiewa, Apostoł Narodów św. Paweł stwierdza, że Chrystus „jest pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby przez śmierć, poniesioną dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa, dostąpili spełnienia obietnicy”.

W okresie obowiązywania „pierwszego przymierza”, czyli w Starym Testamencie, Bóg zastrzegł sobie wyłączne prawo do krwi jako ekwiwalentu życia. Przelana krew zwierząt zabitych przez człowieka mogła być złożona jedynie jako ofiara dla Dawcy Życia, jak czytamy w Księdze Kapłańskiej: „Bo życie ciała jest we krwi, a Ja dopuściłem ją dla was tylko na ołtarzu, aby dokonywała przebłagania za wasze życie, ponieważ krew jest przebłaganiem za życie”. Jeśli natomiast zwierzęta były zabijane dla zdobycia pokarmu, ich krew należało wylać na ziemię, pozwalając aby w nią wsiąknęła. Z normami tymi łączył się kategoryczny zakaz: „Wystrzegaj się spożywania krwi, bo we krwi jest życie, i nie będziesz spożywał życia razem z ciałem” (Pwt 12,23).

Patrząc z perspektywy tak surowego zakazu, trudno nie doznać wewnętrznego, duchowego wstrząsu na dźwięk Jezusowych słów, wypowiedzianych w wieczerniku nad kielichem: „Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mt 26,27-28). Oto bowiem okazuje się, że w Nowym Przymierzu obowiązuje, wbrew dotychczasowej tradycji, bezwzględny nakaz spożywania krwi! Co więcej, o zawrót głowy może przyprawić fakt, iż jest to krew już nie zwierząt, lecz ludzka krew wcielonego Syna Bożego - choć spożywana w postaci sakramentalnej. W powiązaniu z tak radykalną zmianą, tym bardziej uderzające jest, że podczas gdy Stary Testament absolutnie zakazywał: „Nie będziesz spożywał życia (czyli krwi) razem z ciałem” (Pwt 12,23), Jezus w wieczerniku poprzedza przeciwstawny nakaz spożywania Jego Krwi poleceniem: „Bierzcie, to jest Ciało moje” (Mk 14,22).

W Ciele i Krwi Zbawiciela kryje się Jego życie. Wydając swoje Ciało na straszliwą mękę i przelewając swoją Krew na krzyżu, ofiarował On swoje życie za nas. Z kolei dając nam swoje Ciało i swoją Krew jako sakramentalny pokarm i napój, w Eucharystii oferuje własne życie dla nas.

Ofiarując za nas i dla nas swe życie, Chrystus zarazem gorąco pragnie udzielać go nam nieustannie. Ciągle dzielić się z nami tym życiem, które sam posiada. Dlatego w wieczerniku wypowiada nakaz, w którym można jednocześnie dosłyszeć niemilknącą prośbę, ustawiczne błaganie o nasze sakramentalne spożywanie Jego Ciała i Krwi.

W Starym Testamencie warunkiem zawarcia przymierza synajskiego było posłuszeństwo narodu wybranego „wszystkim słowom, jakie powiedział Pan” (Wj 24,3). W Nowym Przymierzu, zawartym we Krwi Chrystusa, nasze posłuszeństwo Jego nakazowi z ostatniej wieczerzy staje się warunkiem naszego dostępu do Daru Bożego Życia. Właśnie posłuszeństwo, które kosztuje w wymiarze ducha, które czasem potrafi kosztować wiele wewnętrznej walki i duchowych zmagań z samym sobą, otwiera dopływ Chrystusowego Życia do człowieka zagrożonego duchową śmiercią. Do każdego z nas. Posłuszeństwo umożliwiające „transfuzję” Bożego życia od Niego - Dawcy ku nam - biorcom.

Postawmy sobie zatem dziś, w Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, zasadnicze pytanie: Jaką cenę jesteśmy gotowi zapłacić w odpowiedzi na łaskę życia Jego życiem? Czy także cenę codziennej troski o czystość serca; troski połączonej z wysiłkiem tak częstego korzystania z sakramentu pokuty i pojednania, jakie jest potrzebne, by móc trwać w przyjaźni, w komunii z Nim nieustannie?

Pytanie to, a raczej udzielona na nie odpowiedź, to kwestia naszego Życia lub śmierci. Amen.